"Wie komt hier nu wat met wie delen?"
Olijven, sinaasappels, citroenen, rozemarijn, twee flessen melk en een zevental eieren. Dit was de opbrengst van een spontaan bezoekje aan de familie Mali in het naburige dorpje Eminas i Vogel. We kregen het mee terwijl we deze familie nog nooit eerder ontmoet hadden.
Het was ons duidelijk dat de familie niet heel erg welvarend was, want we konden bijvoorbeeld niet eens een kachel in hun huis ontdekken. Het is daarom des te veelzeggender dat deze mensen ons zoveel producten meegaven die ze ‘zelf’ geproduceerd hadden. Het toont aan hoe belangrijk gastvrijheid is in de Albanese cultuur. Wij zijn hierheen gekomen om het evangelie te delen, maar ik denk wel eens: wie komt hier nou met wie iets delen? We voelen ons altijd bezwaard om dergelijke giften aan te nemen, omdat we het krijgen van mensen die in armoedige omstandigheden leven, maar toch nemen we de giften vaak aan, omdat het een teken van ondankbaarheid is om giften te weigeren.
Eerst zal ik even vertellen hoe we bij de familie Mali terecht zijn gekomen. Eerder die dag besloten we als gezin om een klein ritje te maken met de auto. Onze bestemming was het dorpje Eminas i Vogel, waar zo´n dertigtal huizen staan. Dit dorpje wilden we graag bezichtigen, omdat het vlakbij onze woonplaats Pinet ligt, hemelsbreed ongeveer drie kilometer. We kijken op Eminas i Vogel uit als we op de heuvel bij ons huis staan, maar tegelijkertijd is het onhandig om in ons buurdorp te komen. Dit heeft te maken met de inrichting van het Albanese wegennet. In plaats van drie kilometers te overbruggen werd het een tocht van ongeveer zeventien kilometer, waarvan de laatste kilometers vanzelfsprekend over een rotsachtige weg.
Toen we op onze bestemming aankwamen zagen we een man met een ezel over de weg lopen en ik vroeg hem of we vanaf dit punt over ons dorp Pinet uitzagen. Dat bleek niet het geval, want er zit nog een dorpje tussen. Evie vroeg vervolgens aan de man of onze dochters ook op zijn ezel mochten zitten en dat was geen probleem. Zo zaten Marije en Naomi even later samen op de ezel en liep Evie samen met de man ernaast richting het huis van de man. Ik reed er in onze auto achteraan samen met onze negen maanden oude dochter Febe op de achterbank. Na enkele minuten kwamen we bij zijn huis aan. Dit bleek een klein huis te zijn dat was neergezet na de zware aardbeving van november 2019. De ezel bleef achter in de tuin, waar ook nog een provisorische stal stond met twee koeien erin.
Nadat we een kleine rondleiding in zijn tuin hadden gehad en we met elkaar nog wat spraken over het leven in Albanië wilden we eigenlijk weer verdergaan. Dit bleek echter onmogelijk te zijn. Meneer en mevrouw Mali stonden er namelijk op dat we naar binnen gingen om daar gezellig verder te praten. Voor we het wisten zaten we dus op de bank in de kamer en waren er een stuk of vijf blikjes energy drink geopend. Lekkernijen als baklava en toffees werden aangeboden en ik kreeg een mobiele telefoon in de hand gedrukt. Hun zoon in Tirana moest ook gebeld worden, zodat hij ook wist dat er een stel nieuwe vrienden over de vloer kwamen.
Ik kan me voorstellen dat dit verhaal wat bizar overkomt. De beelden van onverharde wegen en ezels die als vervoermiddel gebruikt worden zijn niet meer voor te stellen in het huidige Nederland. De armoedige situaties, waarin een familie zonder kachel en isolatie de winter moet zien door te komen zijn in Albanië niet ongebruikelijk, maar zullen het verhaal voor Nederlanders wellicht nog onwerkelijker maken. Voor de gemiddelde Albanees uit een klein dorp als Eminas i Vogël is er in materieel opzicht veel om jaloers op te zijn als ze naar de welvaart in Nederland kijken. Maar waar ik jaloers op ben is dat je zo ruimhartig kunt delen als de familie Mali, terwijl je zo weinig hebt.